Fotograaf op surfkamp Ripstar
September 2017
Daar ging ik dan, drie weken naar het warme Frankrijk!! Gedurende drie weken mocht ik fotograferen bij Ripstar in Frankrijk. Drie weken iedere dag het werk uitvoeren waar ik van houd, op het strand, met zon en gezellige mensen om me heen. Iets om zeker naar uit te kijken!
Plage de L'Amélie - Soulac Sur Mer. Het was een lange rit geweest, 20 uur.. Veel crewleden waren al een week eerder in Frankrijk aangekomen, helaas lukte dat voor mij niet. Ik kwam dezelfde dag aan als de gasten. Het was behoorlijk druk, iedereen liep overal en door elkaar. Na een tijdje, verzamelden we bij de bar. Daar was ook de keuken en de plek waar we aten. De camp manager gaf het welkomstpraatje, vertelde wat we gingen doen aankomende week en wat er verwacht werd van ieder ander. Ieder crewlid werd voorgesteld en over verteld wat hij/zij deed binnen Ripstar.
's Morgens ontbijten en dan de lessen fotograferen op het strand. Vaak was het zo warm dat een wetsuit niet nodig was, maar als je na een tijdje bevroren het water uit kwam dacht je wel anders.. De wetsuit die ik mee had was te klein voor mijn broertje, dus geschikt voor mij zou je denken. Even thuis snel aangedaan en gauw in mijn tas gestopt. Niet realiserend dat hij toch echt te groot was en dat als ik zou gaan zwemmen, tussen mijn nek en het wetsuit wel zeker 3 cm ruimte zat... Maar goed, het water op zich was heerlijk, fris maar best een prima temperatuur, en dan met de zon erbij was het zeker iets waar ik van kon genieten.
Het was back to basic. Iets wat ik eigenlijk wel lekker vond, even terug naar niets. Je hoeft geen catwalk te lopen of je te kleden alsof je bij de koningin op bezoek bent. Het maakte gewoon niet uit hoe je eruit zag (heerlijk als ik er zo aan terug denk), in je bikinitje of korte broek met je Ripstar trui was genoeg. Meer had je in een week ook niet nodig. Buiten dat het af en toe regende of er een flinke windstorm langs kwam, scheen de zon ook regelmatig en kon de temperatuur aardig oplopen. Als gevolg hiervan heb ik ook heerlijk een week kunnen genieten van verbrande lippen. Een lekkere sappige perzik kon ik dan ook wel vergeten.
Vanwege eb en vloed was de tijd altijd iets waar goed op gelet moest worden. Wanneer het volledig vloed was, sloegen de golven tegen de muur van zand. Er was dan geen stukje strand meer over en de zee was vaak op z'n krachtigst. Aan de andere kant, wanneer het eb was trok het water dan weer zo ontzettend ver terug dat je altijd een aardig stuk moest lopen om bij het water te komen. Als je je dan omdraaide met je rug naar de zee keek je uit op een prachtig stuk zelf ontwikkelde natuur. Aan het eind van het strand was er een soort muur gecreëerd, een muur stijl omhoog van alleen zand, wat in verloop van tijd 'beweegt' en dus verandert. Nummer 1 regel was dan ook dat je niet aan die duinen mocht komen, integendeel, we moesten het zelfs beschermen. Deze mega verhoging liep over de hele lengte van het strand. Ons kamp lag daar boven, dat gaf ons een prachtig uitzicht over zee. En als het eb was kon je het zien vanaf het strand.
Gedurende de week was mijn camera eigenlijk altijd present. Niet altijd natuurlijk, soms was het ook wel even goed om hem aan de kant te leggen. Dan was ik er zo lang mee bezig geweest dat ik het niet meer deed omdat ik het leuk vond maar omdat het moest, en dat was uiteraard niet mijn uitgangspunt. Het doel was iedereen zo veel mogelijk op de foto te zetten. Surfend (het liefst dan nog wel staand natuurlijk), met vrienden of vriendinnen, tijdens activiteiten op het strand, als het lukte nog een los portretje, etc etc etc.
De ene helft van de gasten was nog druk aan het surfen, wanneer de andere helft zelf de tijd mocht indelen. De één kon je vinden in de hangmat, de ander zat een koud colaatje te drinken met een vriend of vriendin in de 'Sunset chair' met uitzicht op zee, slackline was ook iets waar veel mensen druk mee waren en sommige deden een powernap in de schaduw. En dat allemaal wanneer er heerlijke chille muziek aan stond, als John Mayer en soort gelijke. Altijd een besef moment dat dit toch wel het ultieme zomer gevoel is.
Als er op het strand genoeg foto's waren geschoten van de lessen, was het tijd om terug te gaan. Zodra je ons plekje op kwam lopen keek je uit over het terrein waar we aten, relaxten en het gezellig hadden. Het sfeertje was altijd fijn, gezellig en ik voelde mij er thuis. Je werdt geaccepteerd zoals je bent, dat is een prettig gevoel. De zon zorgde er voor dat iedereen zich lekker voelde en natuurlijk een goed gezond kleurtje kreeg ;). Aan het einde van de dag kon de zon tijdens golden hour, een prachtig beeld creëren. De zon scheen dan zo zacht over alles heen, het gaf de omgeving een rustgevend gezicht.
Het was een grote en soms moeilijke opgave en ik mag dan ook wel zeggen dat ik het soms best lastig vond. Omdat het een andere manier van werken was, dan dat ik normaal deed, moest ik even mijn weg vinden en uitzoeken wat de beste manier was om tot het beste eind resultaat te komen. Gelukkig waren er veel mensen om mij heen die het al vaker hadden gedaan en mij tips konden geven. Ik ben altijd erg kritisch voor mezelf. Van 500 foto's kan ik, als ik dat wil, er 1 of 2 kiezen die ik dan alleen gebruik. In dit geval moest ik juist het omgekeerde doen, eigenlijk geen eens een selectie maken, maar gewoon sorteren en bewerken. Daar heb ik veel van geleerd en dat is wat ik ook graag wil, leren. In heel veel situaties als fotograaf moet je je snel aanpassen aan misschien wel voor jou je dagelijkse habitat. Je aanpassen aan de wensen van je klant, is iets wat best moeilijk is maar je wel veel van kan leren.
Het waren drie weken hard werken, veel nieuwe mensen leren kennen, gezelligheid, lekker eten, leuke feestjes niet te vergeten natuurlijk, maar vooral drie weken waarvan ik ontzettend genoten heb!
